|
درباره فواید بازی و نقش آن در پرورش جسم و روح آنها ، پژوهش های زیادی انجام
شده است و کارشناسان و پژوهشگران به این نتیجه روشن رسیده اند که بازی ، نیاز
اولیه و ضروری کودکان است و هر چه امکان پرداختن آنها به بازیهای سالم و سازنده
بیشتر باشد ،فکر و ذهن و جسم آنها بهتر پرورش می یابد و خصوصیت های اجتماعی
آنها بهبود می یابد.
هیچ زمانی جز سالهای اولیه زندگی، بازی تأثیر خود را نشان نمی دهد. پس توجه به
سالهای کودکی و تأثیر بازی، ضرورت بسیاری دارد. کودک هنگام بازی می تواند کشف
کند چه کسی است و چه توانایی هایی دارد، دنیا چیست و چگونه خود را باید با محیط
هماهنگ کند. بازی می تواند به کودک اعتماد به نفس دهد، بازی کردن بچه ها راهی
است به سوی شکل گیــری شخصیتـی سالم و مفید. در نتیجه برای این که کودک در
آینــده، زندگی خوب و بالنده ای داشته باشد، فرایند بازی بسیار ضروری است.
به هر گونه فعالیت جسمی یا ذهنی هدفداری که به صورت گروهی یا فردی انجام پذیرد
و موجب کسب لذت و اقناع نیازهای کودک شود بازی گویند.
نقش بازی در رشد اجتماعی کودک
1. موجب ارتباط کودک با محیط بیرون می شود و دنیای اجتماعی او را گسترس می دهد.
2. موجب شکوفایی استعدادهای نهفته و بروز خلاقیت می شود.
3. همکاری،همیاری و مشارکت کودک توسعه می یابد.
4. با رعایت اصول و مقررات آشنا می شود.
5. همانند سازی با بزرگسالان را می آموزد.
6. با مفهوم سلسله مراتب آشنا شده و آن را رعایت می کند.
7. رقابت را می آموزد و شکست را بطور واقعی تجربه می کند.
8. قدرت ابراز وجود پیدا می کند و از ترس،کمرویی و خجالت بیهوده رها می شود.
9. حمایت از افراد ضعیف را می آموزد
1. نیاز به برتری جویی را ارضا می کند.
2. موجب ابراز احساسات،عواطف، ترس ها و تردیدها،مهر و محبت،خشم و کینه و نگرانی
ها می شود.
3. تمایل به جنگجویی و ستیزه گری را کم می کند.
4. برون نگری کودک را افزایش می دهد.
نقش بازی در رشد جسمی کودک
1. موجب رشد هماهنگ دستگاهها و اعضای مختلف بدن می شود.
2. باعث تقویت حواس کودک می شود.
3. نیرو و انرژی بدن را به بهترین شکل مصرف می کند.
4. کودک به توانمندیهای فکری و و بدنی خود آگاهی پیدا می کند.
نقش بازی در رشد ذهنی کودک
1. در یادگیری زبان نقش بسزایی دارد.
2. در رشد هوشی بسیار مهم تأثیر دارد.
3. با مفاهیم ساخت،فضا،شکل آشنا می شود.
4. رفتارهای هوشمندانه کودک تقویت می شود.
5. موقعیت استفاده از قوه ی تخیل در کودک به وجود می آید.
6. زمینه ی بهتر برای تفکر فراهم می آورد.
کودکان روحیات متفاوتی دارند و با توجه به ویژگی های خود،بازی های مختلفی را
تجربه می کنند. عواملی که در انتخاب نوع بازی کودکان دخالت داردعبارتند از:
1) تفاوت های فردی
2) میزان سلامتی
3) سطح رشد جسمی و حرکتی
4)بهره ی هوشی
5)
جنسیت
6) خلاقیت
7) فرهنگ خانواده
8) موقعیت جغرافیایی
بر همین اساس بازی به انواع گوناگون تقسیم می شود:
از قدیمی ترین بازیهاست به ابزار مخصوص نیازمند است، هم به صورت انفرادی و هم
به صورت گروهی انجام می شود، برای مصرف انرژی اضافی بدن و نجات یافتن از خستگی
و کسالت بسیار مفید است و رفتارهای نا آرام و پرخاشگری توأم با عصبانیت کودک را
کاهش می دهد.
کودک به تقلید نقش هایی می پردازد که آن ها را باور کرده است معمولاً بهترین
شخصیتها برای شروع ایفای نقش،والدین برادران و خواهران و دوستان هستند کودک از
ایفای نقش آنان لذت برده و تجربه کسب می کند در دوره ی دبستان بیشتر نقش معلمان
را تقلید می کند در حالی که در دوره ی نوجوانی از تقلید رفتار بزرگسالان دوری
می کند و به تقلید رفتار همسالان می پردازد که این خود آغازی است برای هماهنگی
و همسو شدن با گروههای اجتماعی و ایفای نقش های زندگی.
کودک در تقلید از بزرگترها از لباس و عینک و وسایل مخصوص آن ها استفاده می کند
مانند پسر کوچکی که کت پدر را به تن کرده و یا دختر بچه ای که کفش پاشنه دار
مادر را پوشیده و به زحمت راه می رود.
زمانی که کودک دستیابی به ابزار و وسایل مورد نیاز خود را غیر ممکن می بیند
نیازها و آرزوهای خود را با استفاده از وسایل نمادی و از طریق بازی بیان
می کند برای مثال بر تکه ای از چوب سوار شده این طرف و آن طرف می رود مانند این
که سوار بر اسبی شده و آن را هدایت می کند .این نوع بازی یکی از بهترین شیوه
های بازی درمانی محسوب می شود.
مهمترین وسیله آموزش کودک،استفاده از وسایل بازی مناسب است،مانند
مکعب های چوبی که کودک با جور کردن و دسته بندی کردن آن ها می تواند با مسائل
اساسی اما ساده و آسان ریاضی آشنا شود. از خانه های کوچک اسباب بازی برای آشنا
کردن کودک با واقعیتهای موجود زندگی می توان استفاده کرد بازی های آموزشی موجب
تقویت حواس و رشد قوای ذهنی و اجتماعی کودک
می شوند به شرط آن که سعی کنیم کنترل اصلی بازی در اختیار کودک باشد و جهت و
مسیر آن را تعیین کند.
کودک از طریق به وجود آوردن چیزی،عقاید و احساساتش را اظهار می کند مانند
نقاشی،موسیقی،خمیر بازی،شن بازی و یا استفاده از لغات که او را قادر می سازد تا
در آینده داستان،شعر و نمایشنامه بنویسد.
این بازی ها هدف مشترکی دارند که افراد شرکت کننده برای نیل به آن ناگزیرند
تلاشها و فعالیت های خود را با یکدیگر هماهنگ کنند. از این رو بازی ، عامل مهمی
در ایجاد مراوده و ارتباط متقابل میان کودکان است ، چرا که لزوم همکاری برای
رسیدن به هدفی واحد موجب اتحاد آنها می شود . بنابراین کودکان با انتخاب نوع
بازی و تعیین شرایط بازی و مقید کردن خود به اطاعت از اصول و قوانین بازی ، در
حقیقت نوع خاصی از زندگی اجتماعی را تجربه می کنند و در سازمان دادن به این
زندگی اجتماعی ، این باور را در خود پرورش می دهند که به منظور پذیرش در گروه
بازشناسی از سوی همبازی ها ، باید به توعی دیگر
، همبازی ها را در زندگی خود
شرکت دهند . کودک بدون بازی و بویژه بازیهای گروهی ، خودخواه و فاقد توانایی
لازم برای ایجاد ارتباط موفق و سالم با دیگران بار می آید ، حال آنکه از طریق
بازی ،شیوه همکاری و نفوذ در گروه همسالان ، جلب توجه دیگران ، رعایت حقوق
دیگران ، زندگی گروهی وبسیاری از امور اجتماعی دیگر را یاد می گیرد.
آنچه مشهود است اینکه این بازیها نه تنها منجر به رشد کودک چه از نظر جسمانی و
روانی می شود بلکه بلوغ و پختگی شخصیت را همراه دارند . مثلاً اکثراً بازیهای
طبیعی توام با حرکات و تقلاهای سخت است و همین عاملی است که کودک بتواند شیوه
های گوناگون موجهه با محدودیت های موجود در زندگی آتی خود و عالم هستی و پرش از
این محدودیت ها را تمرین کند.
به دلیل زندگی محدود در آپارتمانها ، جلوگیری از مزاحمت برای همسایگان، عدم
امنیت در خیابانها و کوچه ها به هنگام بازی و امثالهم ، کودکان شهر نشین نه
تنها از انجام بازی های طبیعی محرومند بلکه مجال نفس کشیدن ، با صدای بلند آواز
خواندن و …. را هم ندارند . ورزشهای دسته جمعی در خیابانها و پر شدن کوچه ها و
معابر عمومی توسط کودکان ، نوجوانان و حتی جوانان در روزهای تعطیل یا ساعت بعد
از تعطیل شدن مدارس نمونه بارزی از عطش درونی و طبیعی آنان به چنین فعالیت و
اشتغالی است .
متأسفانه آنچه زندگی شهری با خود به ارمغان آورده است محدودیت
های غیر طبیعی است. محدودیت هائی که منجر به هیچگونه حرکت فعالانه و طبیعی نمی
شود. زندگی شهری به تبع ویژگیهایی خاصی که ما لحظه به لحظه با آن روبرو هستیم
ناگزیر از استحکام و تثبیت چنین محدودیت هائی است و نتیجه آن اینست که فرزندان
ما امکان بکار انداختن قوای گوناگون هستی خود را ندارند.
اگر پدران ما با
همکلاسی های خود پیاده فاصله خانه تا مدرسه را طی می کردند و در این اثنا ،
همدلی ، همراهی ، همکاری و .. را تجربه می کردند ، فرزندان ما عادت کرده اند که
صبح با چشمان خسته از تماشای تلویزیون و برنامه های شب گذشته و برای صرفه جوئی
در وقت با تاکسی ، سرویس یا وسیله شخصی خانواده به مدرسه برود . یعنی فقط
چاردیواری « چاردیواری خانه ، اطاق، ماشین ، مدرسه ، تلویزیون ، رادیو ، اسباب
بازی و … ».
انتخاب «بهترین اسباب بازی» برای کودک ، کاری تقریباً ناممکن است. بهترین اسباب
بازی آن است که کودک را مجذوب خود می کند و او دوباره به سراغ آن می رود و
تحریک و لذت بیشتری از آن کسب می کند.
این اسباب بازی ممکن است خیلی گران یا
خیلی ارزان تمام شود ولی نهایتاً همان اسباب بازی است که کودک از آن لذت می برد
و بیشترین امکانات یادگیری را برای وی فراهم می آورد. برخلاف آنچه والدین
انتظار دارند، هر قدر اسباب بازی دارای شکل غیر اختصاصی تر و بنیادی تر باشد،
قوه تخیل کودک را بیشتر تحریک می کند. مثلاً شاید یک تکه چوب که می توان از آن
به عنوان شمشیر یا عصا استفاده کرد بیشتر از یک عروسک با لباس های گران قیمت که
فقط می توان یک شخصیت داشته باشد به خلاقیت کودک شما کمک کند.
اما یکی از نکات
بسیار مهم که والدین باید آن را مورد توجه قرار دهند انتخاب اسباب بازی برحسب
سن کودک است . یعنی یک اسباب بازی که کودکی دو ماهه را سرگرم می کند نمی تواند
یک کودک دو ساله را سرگرم کند و بالعکس. کودکان همگام با رشد خود به محرک های
متفاوتی نیاز دارند و انتخاب اسباب بازی بایستی براساس نیازهای متغیر آنها باشد.
تناسب داشتن اسباب بازی انتخاب شده با سن کودک بسیار مهم است. اگر اسباب بازی
خیلی پیشرفته باشد کودک نمی داند چگونه با آن بازی کند و لذت زیادی از آن نمی
برد ، اگر هم بسیار ابتدایی باشد حوصله کودک زود سر می رود. کودک خردسال به
اسباب بازی هایی نیاز دارد که حواس پنجگانه او را تحریک کند.
اسباب بازی های مناسب آنهایی هستند که رنگ ها، حالات مختلف سطح
( نرمی ، زبری) مواد، شکل های جالب و متنوع را به کودک می نمایانند. اسباب بازی
هایی که صدا در می آورند و نسبت به عملی که با آنها انجام می شود واکنش نشان می
دهند مثل جغجغه که به کودک احساس تسلط و کنترل می دهند و رشد مهارت های دستی و هماهنگی او را تسریع می کنند.
از بازی های « داخل گذاشتن – بیرون آوردن» لذت می برند ؛ لذا مکعب هایی با
اندازه ها و شکل های مختلف، فنجان های پلاستیکی، قاشق، اسباب بازی های داخل
حمام، پیاله، هرم های اسباب بازی، همگی از اسباب بازی های مورد علاقه آنها
هستند.
کودکان در این سن مهارت چرخشی مچ را کسب می کنند که آنها را قادر
می سازد چیزهای مختلف را بپیچانند و درها را باز کنند. اسباب بازی هایی که
درپوش پیچی دارند، مکعب هایی که داخل هم چفت می شوند، مجموعه اشکال پیشرفته تر
با قطعاتی به شکل های مختلف که هر یک فقط در داخل یک سوراخ جا می گیرد ، تابلو
شکل و میز نجاری ، همگی اسباب بازی های مناسبی برای رشد کودکان در این مرحله
سنی به شمار می روند.
همچنان از بازی با مکعب ها، وسایل نقاشی و رنگ آمیزی و هر چیزی که محرک بازی
های تخیلی باشد لذت می برد. او می تواند شروع به انجام بازی های ساده با کارت
های بازی یا دومینوهای تصویری کند.
تمام بچه ها بازی کردن را دوست دارند و این برای کودکان مفید است زیرا سبب
دوراندیشی و توانایی پیش بینی عواقب یک کار می شود.به یاد داشته باشید که اگر
شما هم در بازی ها شرکت کنید جنبه آموزشی بازی برای کودکانتان بیشتر می شود..
چگونه می توان از وسایل خانه برای ساختن اسباب بازی استفاده کرد؟
با نگاهی به گوشه و کنار آشپزخانه منزل و کمی قوه تخیل از جانب خودتان و
کودکتان می توانید ساعاتی سرشار از سرگرمی های جذاب برای کودک خود فراهم آورید.
ظرف های پلاستیکی غذا، سطل ماست، ظرف بستنی، لیوان
های پلاستیکی، بطری های
پلاستیکی، قوطی های محکم، شاید ساده ترین و چند منظوره ترین اسباب بازی های
خانگی باشند.
می توان از جعبه های پلاستیکی با اندازه های مختلف برای ساعت ها
بازی داخل گذاشتن و بیرون آوردن ، برداشتن و ریختن آب در حمام ، پر و خالی کردن
ماسه، یا بازی با گِل در باغچه استفاده کرد.
با ریختن چند تکه خمیر نان یا نخود
فرنگی خشک شده در یک ظرف و محکم کردن در آن می توانید یک جغجغه یا ابزار موسیقی
بسازید. می توانید عکس ها را ببرید و برای کودک خود در جعبه ای جدا بریزید و با
کودکانتان بازی کنید بدین صورت که گاهی اوقات کارت ها (عکس های بریده شده) را
بچینید و اسامی آنها را برای کودکتان با صدای بلند و رسا بگویید و از کودک خود
بخواهید تکرار کند که این روش به صحیح صحبت کردن فرزندانتان کمک می کند و یا
دفتری برای کودکتان در نظر بگیرید و این عکس ها و کارت های رنگی را به کمک
فرزندتان در آن دفتر بچسبانید.
در اینجا صحبتی از بازی های رایانه ای نسیت چرا که یک موضوع مستقلی است و عوارض
خاص خود را بهمراه دارد.
رایانه وسیله مفیدی است که محروم کردن کودکان از آن با هیچ معیار عقلانی جور
در نمی آید. در واقع دانش آموزی که کار با رایانه را بلد باشد، چند قدم از
همسن و سالانش جلوتر است. تنها چیزی که باید به آن توجه کرد این است که باید با
برنامه‌ریزی مشخص از کودکان خواست تا مدت استفاده از رایانه را محدود کنند تا
از عوارض ناشی از آن مصون بمانند.
رایانه به‌دلیل اینکه غالباً با تفکر و یا سرعت عمل کودک در ارتباط است، می‌تواند
به عنوان روش خوبی برای استفاده از اوقات فراغت تلقی شود، در عین حال این وسیله
نیز مثل بسیاری از دستاوردهای فناوری جدید در کنار منافع، عارضه‌هایی نیز
دارد.استفاده مداوم کودکان از رایانه از جنبه های مختلفی می تواند باعث نگرانی
پدر و مادر شود.
یکی از عوارض استفاده بدون برنامه از رایانه این است که بعلت اینکه معمولاً
باید کودک نگاه دقیق برتصاویری داشته باشد که دارای حرکات سریع توأم با پرش نور
است، در بچه‌هایی که دارای زمینه صرع هستند، می تواند منجر به حملات تشنجی شود.
با توجه به اینکه کار با رایانه به علت جاذبه زیاد منجر به کم خوابی یا تأخیر
زیاد در خواب شبانه کاربر می‌شود.
کار با رایانه به علت نیازمند بودن به دقت فراوان و یا عوامل دیگر، در صورت
طولانی بودن معمولاً منجر به اضطراب، تنش عصبی و تحریک پذیری می‌شود. این
پیامدها می‌توانند خود سرمنشاء ناهنجاری‌های دیگری شود، به عنوان مثال در بچه‌هایی
که زمینه تیک‌های عصبی دارند، استفاده طولانی، معمولاً منجر به تشدید عارضه تیک
در آنها می‌شود.
کار مداوم با رایانه علاوه بر عوارض عصبی، به طور غیرمستقیم بر ساختار کل بدن
هم تاثیر می‌گذارد. استفاده طولانی از رایانه به جهت وضعیت معمولاً نامناسب
نشستن ، زمینه را برای بروز آرتروز کمر و گردن در سنین بالاتر فراهم می کند.
البته مدت زمان استفاده از رایانه در افراد مختلف با استعداد به بیماری‌های
زمینه‌ای گوناگون و در سنین مختلف و همچنین نوع کاربری، متفاوت است و نمی‌توان
یک قانون کلی برای همه افراد در نظر گرفت اما بهتر است از خود کودک خواست که با
اندکی احساس خستگی در مثلاً عضلات اطراف چشم از ادامه بازی و استفاده از رایانه
خودداری کند.
برای همه کودکان بهتر است در حین استفاده از رایانه مقاطعی از زمان را برای
استراحت خود در نظر بگیرند. در مجموع به نظر نمی‌رسد استفاده از رایانه در
بیشتر از 1 یا 2 بخش ۳۰ دقیقه‌ای کار صحیحی باشد و استفاده طولانی‌تر می‌تواند
منجر به عوارض مختلف از جمله در سیستم عصبی شود.
1.به بازی کودکان اهمیت دهیم زیرا زندگی آن ها در بازی شکل واقعی به خود می گیرد.
2.تلاش کنیم تا بازی های کودکان متناسب با فرهنگ و ارزش های خانواده باشد.
3.با دقت در تفکرات خلاق و پویایی کودکان در حال بازی می توانیم با چگونگی شخصیت
آن ها بیشتر آشنا شویم.
4.در بازی کودکان دخالت نکینم اما راهنما و کمک دهنده ی خوبی باشیم.
5.با همبازی شدن با کودکان راه دوستی ها را باز کنیم و راه پنهان کاری های دوره ی
جوانی را ببندیم.
6.کاری کنیم که بازی به صورت تجربه ای لذت بخش در ذهن بچه باقی بماند.
7.برای متوقف کردن بازی از امر و نهی بپرهیزیم.
8.با توجه به روحیه ی کنجکاو کودک به گونه ای او را راهنمایی کنیم که به تفکر
مثبت و اندیشه خلاق و سازنده دست یابد.
9.مراقب باشیم که محیط بازی موجب آسیب جسمی ،فکری و یا روانی نشود.
10.در انتخاب نوع بازی به سن و جنس و توانایی های فرزندمان توجه کنیم.
11.نوع و مدت زمان بازی فرزندمان را کنترل کنیم که از فشارهای هیجانی و روحی بیش
از حد دور باشد.
12.برای انتخاب الگوهای صحیح زمینه ی مناسبی را برای بازی های تقلیدی کودکانمان
فراهم کنیم.
13.از محدود کردن کودک در هنگام بازی بپرهیزیم.
14.وسایل بازی را مناسب سن و رشد جسمی و ذهنی کودک تهیه کنیم.
15.آداب اجتماعی و چگونگی رفتار با دیگران را ضمن همبازی شدن با کودکان می توانیم
به صورت غیر مستقیم به آن ها بیاموزیم.
16.به مطالب و نحوه ی بیان کودکان در بازی به خوبی توجه کنیم زیرا احساسات و
مشکلات زندگی واقعی آن ها در بازی منعکس می شود.
17.برای انتخاب همبازی ها ی خوب فرزندمان را غیر مستقیم راهنمایی کنیم. زیرا
رفتاهای یک همبازی خوب تأثیر بسیار مثبتی در آینده ی او خواهد داشت.
18.اگر در حضور فرزندمان با وسایل موجود در خانه برای او اسباب بازی بسازیم ارتباط
عاطفی میان ما و کودکمان تقویت خواهد داشت.
19.برای تقویت حس همکاری و مسئولیت پذیری فرزندمان با او توافق کنیم که پس از بازی
اسباب بازی های خود را جمع کرده و گرنه دفعه بعد اجازه استفاده از آنها را
نخواهد داشت.
20.از فرزندمان بخواهیم که اجازه دهد تا همبازی هایش از اسباب بازی های او استفاده
کند.زیرا موجب تقویت حس نوع دوستی و تسهیل در ارتباط با دیگران می شود.
21.اسباب بازی های گران قیمت ممکن است وسیله بازی مفید نباشد هنگام خرید توجه
داشته باشیم که اسباب بازی باید بتواند قدرت خلاقیت و سازندگی فرزندمان را رشد
دهد.
22.وسایل بازی جورکردنی،پازل ها،خمیر بازی اسباب بازی های مناسبی به شمار می روند.
23.در محیط های بازی گروهی مثل زمین بازی کودکان در پارک ها اجازه دهیم بچه ها با
هم دوست شوند و بازی کنند از وارد شدن به محیط بازی کودکان بپرهیزیم.
24.از همبازی شدن کودکان با افراد بزرگتر به ویژه نوجوانان و جوانان اکیداً
جلوگیری کنیم.
25.کودکان همواره نیازمند بازی هستند پس اسباب بازی های مناسب
هر مکان را همراه
خود داشته باشیم.
کودکان لازم است به مجموعه ای از بازی های جسمی،اجتماعی ،عاطفی و ذهنی بپردازند.
هنگامی
که فقط یکی از بازی های را انجام می دهند«بازی های ذهنی»
، از رشد اجتماعی،جسمی و
عاطفی محروم شده و احتمال بروز عصبانیت و پرخاشگری در آن ها افزایش می یابد.
****
|
