|
تصمیم گیری، بی شک یکی از شاخصه های ارزیابی افراد است. اینکه فرد چگونه تصمیم
می گیرد، و مقایسه آگاهانه یا ناخودآگاه آن با معیارهای ما در این زمینه، یکی از
ملاک های انتخاب همکاران شرکت، چه برای استخدام و چه برای ارتقاست.
هر یک از تیپ های شخصیتی، به نوعی تصمیم می
گیرند و برای انکه تصمیم ها سریع، یا
دقیق، یا فکر شده باشند، شاخصه های رفتاری باید ترتیب و ترکیب خاصی داشته باشند
و برعكس، هر تيپ شخصيتي هم با ملاحظه و هدفي همسو با ساختار رفتاري اش، تصميم
مي گيرد (يا نمي گيرد).
این نوشته به ارائه مختصری در این مورد اختصاص دارد.
آنها كه High D هستند، افرادي بسيار معطوف به نتيجه اند، به عبارتي فقط رسيدن
به نتيجه است كه آنها را ارضا ميكند. بنابراين، اين دسته از افراد براي اتخاذ
تصميم شك نمي كنند، از سوي ديگر خيلي هم فكر نمي
كنند. از بررسي عواقب تصميم و
سبك و سنگين كردن هم خيلي خوششان نمي آيد.
اينها تصميم مي گيرند، تصميم
هايشان سريع است، اما ممكن است چندان سنجيده نباشد.
آنها كه High I هستند،يعني تعامل و ارتباط با ديگران، اصلي ترين محرك آنهاست،
تصميم مي گيرند، اما هميشه مراقب و نگران هستند كه اين تصميم به موقعيت اجتماعي
و محبوبيت آنها خدشه اي وارد نكند. آنها اگر بدانند كه اين تصميم ميتواند وجهه
آنها را در سازمان تخريب كند يا به آن صدمه بزند، سعي ميكنند كه تصميم را آنها
نگيرند يا به نام آنها تمام نشود. مثلاً اين افراد براي تصميم هاي انضباطي
اصلاً مناسب نيستند.
معيار تصميم گيري در اين دسته، اثر تصميم بر وجهه آنهاست.
آنها كه High S هستند، هميشه براي تصميم گيري به زمان احتياج دارند. سعي ميكنند
تصميمات آنها پخته باشد و همه جوانب در آنها سنجيده شده باشد. هرگز اين افراد
را نبايد وادار به اتخاذ تصميم هاي سريع و بدون در نظر گرفتن همه جوانب نمود.
در اين حالت آنها مضطرب شده و احتمال دارد كه اصلاً نتوانند تصميم بگيرند.
اين گروه از افراد، اگر به آنها زمان و اطلاعات كافي داده شود، بهترين تصميم ها
را ميگيرند، اما اگر اين تصميم منجر به تغيير باشد، در اتخاذ آن ترديد بيشتري
ميكنند.
و بالاخره آنها كه High C هستند، يعني عامل تعيين كننده در شيوه رفتاري آنها،
قانون و ضوابط است، تمام تلاششان معطوف به آن است كه مبادا تصميمي كه ميگيرند
با قانون يا دستورالعملي منطبق نباشد.
تصميمات اين دسته از افراد، بيشتر معطوف به قانون محوري است.
اما شاخصه هاي رفتاري اكثر انسانها،تركيبي از 4 پارامتر اصلي است. يعني آدمي
كه فقط پارامتر D بالا داشته باشد، خيلي كمتر از آنهاست كه پارامترهاي تركيبي
دارند. يكي از حوزه هائي كه سيستم توماس به آن مي پردازد و اطلاعات ميدهد،
چگونگي تصميم گيري فرد است. كه اين اطلاعات بر اساس اثرگذاري تركيب پارامترهاي
رفتاري ارزيابي و تحليل ميشود.
يكي از حالت هاي جالبي كه در تصميم گيري رخ ميدهد، برابر شدن پارامترهاي D و C
در پروفايل رفتاري فرد هستند.
اگر متن بالا را خوانده باشيد،به ياد داريد كه High D ها ميخواهند تصميم
بگيرند و High C ها ميخواهند كنترل كنند تا مطمئن شوند. حالا اگر اين 2 پارامتر
يكسان و برابر شوند، (D=C) يعني فرد هم ميخواهد تصميم بگيرد و هم ميخواهد كنترل
كند. به عبارت ديگر D ميگويد تصميم بگير، C ميگويد كنترل كن.
اين حالت منجر به اتخاذ تصميم هاي تاخيري، اما بسيار سنجيده ميشود. مثال خوبي از
اين حالت يك جراح است كه ميخواهد در مورد قطع پاي يك فوتباليست تماس بگيرد. او
خوب است موقعي واقعا اين تصميم را بگيرد كه تمام شواهد را بررسي كرده باشد و
واقعاً ديگر هيچ اميدي وجود نداشته باشد.
اما داستان به همينجا ختم نميشود. اين فرد بايد رفتار ترجيحي اش اين باشد، يعني
ذاتاً بخواهد كه براي تصميم گرفتن كنترل كند، نه سيماي كاري اش. اگر سيماي
كاري اش اين باشد، ممكن است در اتاق عمل متوجه شود كه چند فاكتور و احتمال را
كنترل نكرده است.
يكي از مشاوران توماس ميگفت "احتمالاً كسي كه در مورد محل نيروگاه اتمي ژاپن
تصميم گرفته، به جاي آنكه يك D=C بوده باشد، يك High D بوده كه زود تصممي
گرفته و تصميمش را هم به ديگران تحميل كرده است.
حتما مثالهاي زيادي از اين تيپ تصميم ها سراغ داريد.
شما چطور تصميم ميگيريد؟
****
منبع : مقاله "شیوه های تصمیم گیری " برگرفته
از
وبلاگ
http://thomasint.blogfa.com
|
