پيك  صلح

 اسم  من متي جوزف تاديوس استپانك  است (البته اسم  اصلي ام متيو  است ،اما دوست  دارم  متي  صدايم كنن).

يازده سالم  است .از سه  سالگي  نوشتن را  شروع كردم  و  حالا مجموعه اي بزرگ شامل  هزاران  شعر ،بيش از  دوازده مقاله ،داستان كوتاه  و نقاشي  دارم  .من  در  پاييز 2000  يك  جلد  از  گزيده  نوشته  هايم  را  به  كتابخانه كنگره  اهدا كردم .براي  نوشته هايم جايزه  هاي زيادي گرفته  ام ،مثل  جايزه  بين  المللي  كتاب  مليندا اي  لارنس  در  سال  1999 براي ” الهام  بخش  ترين  اثر  .“

من به  يك  نوع  نادر  از بيماري نارساي  عضلاني به نام ” ميوپاتي ميتوكندريايي “  مبتلا  هستم.همچنين  بيماري  ديگري  به نام  ”ديسل آتونوميا“  دارم .يعني سيستم  هاي خودكار بدنم مثل  تنفس ،تپش  قلب، درجه  حرارت  بدن ،دم و  بازدم ،هضم  غذا و  چيزهايي  مثل اينها،درست و  به موقع كار خود را انجام  نمي  دهند.بنابراين مجبورم از  مخزن  اكسيژن  استفاده  كنم  و  وقتي  كه  خسته  يا  خوابيده  ام  از يك  دستگاه  هوارسان  استفاده مي  كنم . همچنين براي حفظ  توان و  انرژي ام  يك  صندلي چرخ دار برقي  دارم و  با  آن  حركت  مي  كنم  و  وسايل پزشكي  مورد نيازم را  جابه جا مي  كنم .دو برادر و  يك  خواهر داشتم كه  هر  سه  در كودكي بر  اثر همين  بيماري از بين  رفتند.

مادرم هم  به نوع بزرگسال  اين  بيماري  مبتلاست و هميشه  از  صندلي  چرخدار برقي  استفاده مي كند.

من  عاشق نوشتن ،خواندن  و  سخنراني  در كنفرانس ها و  سمينارها  هستم .امسال  به  عنوان ” سفير  پاك نيت  سازمان  نارسايي  عضلاني ايالت  مريلند آمريكا “ انتخاب  شدم .

من  بايد در  بسياري از  گردهمايي ها ي جمع آوري  اعانه شركت  كنم.اين  كار براي  پيدا  كردن  راه  درمان  براي  بيماري  هاي عضلاني  موثر است  و به  بچه  ها  و خانواده  هاي  مبتلا به  اين  بيماري  در شادمانه  زيستن كمك مي كند.

من  از  لگو سازي ،كشيدن نقاشي،كارتون ،پوكمون و مطالعه درباره  انسان هاي  معروف و انجام  ورزش هاي  رزمي لذت مي برم  و  مقام  اول  كمربند سياه را در  يك  ورزش  رزمي كره اي  كسب  كرده  ام .

وقتي  بزرگ  شدم دوست  دارم  كه  يك  مصلح  اجتماعي و پيك  صلح  باشم .دلم مي  خواهد به  عنوان  منادي صلح خدمت كنم و  شهرها ،مقاله  ها و  فلسفه  ها و  تفكراتم را در اختيار  ديگران  بگذارم،شايد از اين  طريق آنها نيز به همكاري با همنوعانشان  تشويق  شوند.مي  خواهممردم  بدانند كه  در  هر زندگي توفان ها و مصائبي وجود دارد  و همه  بايد به  ياد  داشته  باشيم  كه بعد  از  هر توفان  بايد  به  راههمان  ادامه  دهيم  و به شكرانه نعمت  زندگي جشن  بگيريم .

بايد  هميشه  به  نغمه  اي  كه در  قلبمان  است  گوش فرا دهيم  و  آن  نغمه  را با  ديگران  قسمت  كنيم  .

شعرهايي  از متي  استپانك            

  نام  شعر :  رويارويي با آينده

هر سفر،با قدمي كوچك آغاز مي شود

و  هر روز  تلاشي است براي  برداشتن قدمي  ديگر

در  مسير درست،

فقط آواي  قلبت  را  دنبال كن

****

            نام  شعر : بزرگ  شدن

ما بزرگ مي شيم.

رنگ  پوستمون  فرق  مي  كنه.

به زبوناي  مختلفي حرف  مي زنيم.

سن  وسال و قد و قواره مون فرق مي كنه .

كشوراي ما  فرق  مي كنه .....

هر كدوممون يه  قلب داريم

با هم  بزرگ مي شيم ،

پس بايد مث  يه  خانوار كنار هم  زندگي  كنيم .

مقاله