|
واژه کارآفرینان اجتماعی طیف وسیعی را شامل می شود، از افرادی که به صورت
انفرادی فعالیت می کنند تا سازمان هایی که به همین منظور تشکیل شده اند.
درتمام موارد با دو مفهوم
روبرو هستیم. یکی ارزش یا ماموریت اجتماعی و دیگری کارآفرینی به مثابه استفاده
از فرصت ها و خلق موقعیت های جدید برای حل مشکلات اجتماعی پیش رو.
وجه تمایز کارآفرینی اجتماعی با سایر کسب و کارها، در اهداف آن خلاصه می شود.
معمولا کارآفرینان اجتماعی کمتر به دنبال سودهای شخصی و بیشتر به دنبال حل
مشکلات اجتماعی در حوزه‌هایی چون فقرزدایی، سلامت و بهداشت، محیط زیست، آموزش و
... می باشند.
تفاوت اصلی کارآفرینی اجتماعی و اقتصادی، اولویت اهداف اجتماعی بر اقتصادی
است(میر و مارتی، 2006). کارآفرینان اجتماعی برای رسیدن به اهداف اجتماعی شان،
ناگزیر از پیگیری فرصت های سودآور هستند، بنابراین گفته می شود که در کارآفرینی
اجتماعی، اهداف اجتماعی بر اهداف اقتصادی اولویت دارند ولی توجه به این نکته هم
ضروری است که کارآفرینی تجاری هم عاری از جنبه های اجتماعی نیست بلکه یکی
ازمحصولات فرعی کارآفرینی تجاری، سود اجتماعی است ولی از آنجائیکه ایجاد این
سود اجتماعی انگیزه و هدف اولیه ایجاد سازمان های کارآفرینانه نیست گفته می شود
اولویت در کارآفرینی اقتصادی، اهداف اقتصادی هستند.
همانطور که هر کسب و کار انتفاعی، کارآفرینانه نیست، هر موسسه ای که با هدف
اجتماعی ایجاد شده باشد هم کارآفرینانه اجتماعی نیست. محققان موسسات
کارآفرینانه اجتماعی را کسب و کارهایی می دانند که برای مقاصد اجتماعی به کسب و
کار می پردازند.
آن ها مقاصد نوآورانه،
کارآفرینانه و اجتماعی را ترکیب کرده و به دنبال آن هستند که با تولید سود از
راه کسب و کار، از نظر مالی دوام بیاورند. رسالت اجتماعی آن ها بر اساس منافع
اجتماعی اولویت بندی می شود و نه سود مالی و وقتی سودی کسب می کنند، آن را برای
زیاد کردن تلاش های اجتماعی گروه ذینفع یا جامعه صرف می کنند و این سود، صرف
کسانی که سازمان را کنترل می کنند، نخواهد شد.
بنابراین طبق تعریف سازمانی را بایستی کارآفرینانه اجتماعی در نظر گرفت که:
1- با اولویت هدف اجتماعی ایجاد شده باشد.
2-برای تامین منابع مالی مورد نیاز جهت ایجاد ارزش اجتماعی از فرصت های کسب و
کاری و استراتژی های در آمدزایی بهره گیرد.
3- از روشهای نوآورانه برای تولید ارزش اجتماعی بهره گیرد.
4-درآمد حاصل از فعالیت های سودآور، بدون تقسیم بین موسسان، برای ایجاد ارزش
اجتماعی بیشتر صرف شود.
تحقیقات در زمینه ی سازمان های غیر دولتی ایران نشان دادند که شرایط حاکم بر
این سازمان ها، سنتی و غیر کارآفرینانه است (مقیمی،1383، ص.153). شاهد این امر
در بخش دولتی هم، ارائه ی آمار افزایش افراد تحت پوشش دریافت کنندگان کمک های
نقدی و غیر نقدی از این نوع سازمان ها به صورت شاخصی از موفقیت سازمان های
مذکور، توسط متولیان امور خدمات اجتماعی است.
گردآوری مطالب : محسن افشار
| |
|
|
|
